1902. godine dr John Beard postavio je trofoblastičnu teoriju o nastanku tumora. Naziv je nastao iz njegovog zaključka da su tumorske ćelije identične trofoblastima tj. ćelijama koje su prisutne u ranoj trudnoći. Što je tumor maligniji ćelije su sličnije (npr. horionepiteliom je identičan sa trofoblasnim ćelijama). I trofoblasne i ćelije tumora luče CGH (humani horionski gonadotropin). Nakon bolesti, zapaljenja tj. drugih oštećenja tkiva slijedi proces oporavka tj. regeneracije i reparacije. Steroidni hormoni (npr. estrogen) se luče u velikim količinama i oni djeluju na obnavljanje i stimulišu rast novog tkiva. U trudnoći su pod kontrolom ali van trudnoće se pretpostavlja da su narušeni ti kontrolni mehanizmi pa dolazi do nekontrolisanog umnožavanja i kasnije metastaza. Kao odbrambena reakcija tijela nastaje mnogo enzima beta glukuronidaze koji deaktivira estrogen i sprečava se dalji rast. Postojeći trofoblasti tj. tumorske ćelije budu uništene a tu ostaje izraslina tj. benigni tumor i on je rezultat pobjede tijela. Tumorske ćelije su obavijene sijalomucinskim omotačem koji je negativno naelektrisan. Leukociti tj. bijele krvne ćelije koje su odgovorne za imunitet takoće imaju negativan naboj. Zbog toga se ove ćelije odbijaju, pa ne mogu da unište promjenjene ćelije.
1905. godine Beard je zaključio da tripsin i himotripsin koje luči pancreas (imaju ulogu u metabolizmu proteina unijetih hranom) uništavaju sijalomucinski omotač tumorskih ćelija i time ih izlaže imunom sistemu tj. leukociti ih tada mogu uništiti. Podsjetimo se da tumorske ćelije liče ili su čak identične trofoblstima i da se baš trofoblastri prestaju dijeliti i nestaju oko 8. nedjelje trudnoće baš u vrijeme kad se kod ploda razvija gušterača i kad se pomenuti enzimi izlučuju u krv. Zbog toga je istaknuta važnost hrane koja ne “troši” mnogo tripsin i himotripsin u crijevima i time omogućava da se on resorbije u krv u većim količinama. Mnogi se pitaju zašto onda nastaje karcinom pankreasa kad se u njemu stvaraju ovi zaštitni enzimi? Odgovor je taj da su ovi enzimi neaktivni u pankreasu i da se aktiviraju dolaskom u crijevo pa slijedi zaključak zašto se gotovo nikad ne javlja tumor duodenuma i zašto je učestalost tumora crijeva sve veća kako se povećava udaljenost od mjesta lučenja ovih enzima u crijevo.
Pored tripsina i himotripsina Beard je pretpostavljaio da vjerovatno postoji još neka materija tj. još jedan zaštitni mehanizam koji sprečava nastanak i rast tumora. Ta materija je kasnije otkrivena i nazvana amigdalin ili vitamin B17. Prečišćen i koncentrovan amigdalin nazvan je Laetril i za njegov nastanak 1952.godine je zaslužan dr Ernst Crebs i njegov otac . Vitamin B17 se sastoji iz jednog molekula cijanida, acetilaldehida i dvije molekule šečera. U ovom obliku je netoksičan. Kad se unese u organizam bilo oralno ili parenteralno ulazi u tkiva gdje se aktivira pod uticajem enzima beta glukozidaze pa se oslobađaju toksični cijanid i acetilaldehid. Cijanid u tumorskim ćelijama se oslobađa u mnogo velikim količinama jer tumorske ćelije imaju mnogo više beta glukozidaze od zdravih ćelija. Cijanid pod uticajem zaštitnog enzima tj. rodanaze i uz prisustvo sumpora prelazi u tiocijanat koji je bezopasan. Rodanaza je prisutna u svim tkivima osim tumorskim. Iz ovoga vidimo da se mnogo opasnog cijanida oslobađa u tumorskim ćelijama i u njima uslijed nepostojanja rodanaze ne može se metaboilisati pa ostaje u svom tj. toksičnom obliku. Acetilaldehid se u zdravom tkivu oksidiše i od njega nastaje benzojeva kiselina koja nije opasna već ima analgetska i antiseptička dejstva.. Zbog činjenice da u tumorskim ćelijama nema oksidacije tj. tumorske ćelije dobijaju energiju anaerobnim razlaganjem glukoze , u tumorskim ćelijma se acetilaldehid takođe zadržava u svom toksičnom obliku. Cijanid i acetilaldehid tako ubijaju tumorske ćelije. Tadašnji ljekari su otkrili da hipertemija tj. tjelesna temperature od 37 do 41 stepen povećava i do deset puta učinkovitost vitaminske terapije. Ovog vitamina ima u košpicama kajsije, jabuke, badema, trešnje, šljive… Preporuka Crebs-a je da se unosi oko 50mg vitamina B17 dnevno, što odgovara 10 do 12 košpica američke breskve. Tragajući za vitaminom B17. E.T. Crebs je otkrio vitamin B15 ili pangamičnu kiselinu. Ovaj vitamin je antioksidant, učestvuje u oksidaciji tj. otklanja štetne produkte. Pretpostavlja se da on onemogućava rast tumora. Ima ga u pivskom kvascu, cijelom zrnu žitarica, sjemenkama susama i bundeve.
Među prvima koji je ukazao da je rak posledica načina života tj. ishrane bio je dr Dennis P. Burkitt (prvi indentifikovao limfom koji je nazvan po njemu). On je primjetio da rak debelog crijeva, ulcerozni colitis i druga upalna oboljenja crijeva nastaju uglavnom u razvijrenim zemljama i da se ne javlja u životinjskom svijetu osim kod pasa koji jedu ostatke ljudske hrane. Mnogi naučnici su smatrali da je upravo vitamin B17 odgovoran zašto se u nekim populacijma ne javljaju tumori i u kojima ljudi dugo žive kao npr. narod Hunza u Aziji, Eskimi, Abhazi… Hunzi su pretežno vegetarijanci i u svojoj ishrani koriste : kajsije (svježe, suve, kompot…) , sjemenke kajsije, heljdu, proso, mahunarke, grasak, bobice… Sve ove biljke su bogate vitaminom B17. Eskimi jedu bobice, korijenje, alge, lisnate zelene biljke, a od mesa ribu i divljac. U prilog ovoj teoriji govori podatak da pripadnici ovih naroda koji su odselili u druge zemlje ili prihvatile nove prehrambene navike mnogo češće oboljevaju od tumora i drugih oboljenja.
Na više eksperimenata na životinjama ali i kod terapijske primjene kod ljudi Laetril je pokazao odlične rezultate. Mnogi su bili izliječeni ali je kasnije ovaj lijek zabranjen zbog mogućeg toksičnog dejstva cijanida i acetilaldehida. Zabiljezeni su slučajevi trovanja gdje je kao glavni krivac optužen cijanid iz košpica marelice, badema i jabuka. Mnogi su ga proglasili bezvrijednim iako mnoge studije i primjeri iz prakse pokazuju suprotno. Zagovornici upotrebe Laetrila vjeruju da je zabrana upotrebe ovog lijeka nastala zbog velikih farmaceutskih kuća i moćnika koji putem hemoterapije i terapije zračenjem zarađuju milijarde dolara. Sprovedeno je više testova. Jedan od detaljnijih se dogodio od 1972. do 1977. godine od strane dr Sugiure u memorijalnom centru za rak Sloan- Kettering u Menhattan-u. Rezultati su bili odlični. Laetril je zaustavio rast malignih ćelija, zaustavio metastaze, sprečio nastanak novih malignih ćelija, poboljšao ukupno zdravstveno stanje. To su kasnije potvrdili i dr Elizabeth Stockert i dr Loyd Schloen. Schloen je uz Laetril dodavao i enzime za razlaganje proteina i postigao potpuno izliječenje kod svih tretiranih pacova. Uprava Sloan –Ketteringa je pod velikim pritiskom ekonomskih i farmaceutskih moćnika pokušavala sakriti rezultate ili ih proglasiti nevažećim zbog navodnih grešaka tokom sprovođenja ogleda. Američko društvo za rak, američko udruženje ljekara, uprava za hranu i lijekove je proglasila Laetril bezvrijednim pa čak i opasnim. Stavljena je zabrana za upotrebu. Laetril je dostupan u Australiji, Engleskoj, Belgiji, Grčkoj, Italiji… Ali u svim ovim zemljama se kao prva opcija koriste hemoterapija i zračenje… Upotreba Laetrila uglavnom dolazi kasno kad navedene terapije ne postignu željene rezultate i to uglavnom u termninalnim stadijumu bolesti. Malo je onih hrabrih koji će započeti terapiju upotrebom Laetrila plašeći se odgovornosti i sudskog postupka jer u slučaju smrtnog ishoda može biti optužen zašto nije sproveo terapiju hemoterapeuticima i zračenjem koje kako je poznato uglavnom imaju veoma slabe rezultate i mnogo loših neželjenih efekata.