Kinezio taping trake su trake od pamuka i akrila, bez elastina koje se koriste u rehabilitaciji. Prave se u najčešće u četiri boje: plava, roza, crna i boja kože, širine 2.5; 5 i 7.5 cm. Postavljanje mora da radi fizijatar ili fizioterapeut više stručne spreme sa sertifikatom. U zavisnosti od patologije bola postavljanje se vrši po odgovarajućim pravilima i na odgovarajuća mjesta na mišićima, ligamentima, fasciji, duž protoka limfe… Ova metoda rehabilitacije se upotrebljava kod povrede i upale mišića, povreda i bolova u zglobovima, glavobolje i bolova u vratu, ramenima, leđima, kifoze, skolioze, kod trudnica (stabilizuje mišiće, otklanja bol u leđima). Ne smije se koristiti kod otvorenih rana, zapaljenja kože…
Kod povreda tj. upala mišića, tetiva i sl. dolazi do otoka (edema) pa su ove strukture uvećane. Uvećan mišić pritiska krvne, limfne sudove i nerve u potkožnom tkivu. Kompresijom na tanak zid vena i limfnih sudova usporava se drenaža pa se eksudat nakuplja tj. ostaje duže u međućelijskom (intersticijumskom) prostoru. Pritisak na nervne završetke stvara osjećaj bola. Usporena je i drenaža mliječne kiseline iz mišića, kao i drugih produkata metabolizma i inflamacije. To pojačava osjećaj bola i umora. Postavlja se pitanje kako to da jedna obična traka koja pritom ne sadrži u sebi nikakav lijek može da otkloni bol.
Prije postavljanja trake koža mora da bude istegnuta. Kasnije koža se vraća u prvobitno stanje. To na neki način sprečava nalepljena traka pa se koža nabora. Tim se ona odiže od potkožnog tkiva. Povećavanjem potkožnog tkiva smanjuje se kompresija na potkožne strukture. Limfa i venska krv bolje otiču, sa njima svi produkti zapaljenja i mliječna kiselina. Boljim oticanjem omogućava se i bolja arterijska cirkulacija pa tkivo više dobija kiseonika i hranljivih materija potrebnih za oporavak i funkcionisanje. Smanjuje se količina eksudata u intersicijumu, smanjuje se edem mišića. Nervni završeci nisu više toliko stimulisani kao ranije pa je i bol manja. Stimulacijom senzornih ćelija na koži impuls se prenosi u kičmenu moždinu a kasnije i u moždane strukture. Ovi impulsi koji su inače i brži od impulsa koji prenose osjećaj bola u navedeniom strukturama ga inhibišu. Stalnom stimulacijom proprioceptora u mišićima, zglobovima i tetivama, mozak dobija informacije o stanju mišića, njegovog tonusa, kontrakcije pa se tako može bolje kontrolisati pokret i koordinaciju. Pravilno raspoređen mišićni tonus stabilizuje zglob.